Bloggen en de waarheid: over Hema-slips en seriemoordenaars

“Is het nou allemaal echt wáár wat jij schrijft?”

Terwijl ze het vraagt trekt ze één wenkbrauw op.

Ik kijk haar verbaasd aan. Wat een vreemde vraag voor een mede-blogger.

“Natuurlijk is het waar wat ik schrijf. Waarom zou het dat niet zijn?”

Ze grijnst.

“Nou ja, sommige blogs zijn…. gedurfd. Die over de turquoise Hema-onderbroek bijvoorbeeld. Of over de problemen met je dochter.”

Gedurfd? Ik frons.

Krijsende kleuters en Hema-onderbroeken zijn toch heel normaal? Geen reden om die uit m’n duim te zuigen.

Als ik alles zou verzinnen droeg ik wel een sexy string

En wist ik ook wat ik met de driftbuien van mijn kind aan moest. Wat een saaie, voorspelbare blogs zouden dat zijn. Op perfecte moeders in sjieke lingerie na, zou niemand zich erin herkennen.

Op weg naar huis denk ik er nog eens over na. Is álles wat ik schrijf waar? Uhm, nee. Het is wel echt gebeurd, maar ik beschrijf het op zo’n manier dat het spannend is om te lezen. Het gaat wel over de realiteit, maar zodra ik het opschrijf is het geen realiteit meer. Dat geldt voor alle gebeurtenissen die je als mens onder woorden brengt. Woorden roepen bij mij andere beelden op dan bij jou. Een beschrijving is altijd subjectief. De interpretatie ervan ook.

Als je wilt dat je verhaal glashelder overkomt én blijft hangen, plaats dan maar een video

Dat is tenminste wat de marketeers van vandaag roepen: visuele content is dé manier om je doelgroep te bereiken. Lezers worden kijkers, want ze onthouden beelden gemakkelijker dan woorden.

Maar is dat echt waar?

Ik denk van niet. Boeken, blogs of verhalen op papier roepen ook beelden op. Beelden die je zelf moet maken. In je hoofd. Met je fantasie.

Je ziet jouw eigen versie van die turquoise onderbroek, niet die van een ander

Uit onderzoek blijkt niet voor niks dat mensen die veel lezen een groter empatisch vermogen hebben. Als je leest, ontwikkel je je inlevingsvermogen: je verplaatst je in verschillende personages met de meest uiteenlopende emoties. Van seriemoordenaars is bekend dat ze één ding gemeen hebben: ze speelden als kind nooit vadertje-en-moedertje of cowboy-en-indiaan. Ze deden nooit alsof. Daardoor snappen ze niks van al die tranen als ze hun slachtoffer een kopje kleiner maken.

Het is natuurlijk ook geen toeval dat de beste schrijvers tegelijk fanatieke lezers zijn.

Inlevingsvermogen is hét sleutelwoord voor een goede tekst

Ga maar na. Goede blogs geven je een gevoel van BAM! Dit gaat over mij! Ze raken je ergens diep vanbinnen. Daar waar al jouw verhalen zijn opgeslagen.

EvolutieIk las een prachtig boek over dit onderwerp: De Evolutie van een Huwelijk van Rebekka Bremmer. Het gaat over een stel dat na een relatie van 20 jaar besluit om alsnog te trouwen. Langzaam maar zeker ontdek je als lezer dat de man een volkomen ander beeld heeft van hun relatie dan de vrouw. Ook de kinderen kijken compleet verschillend tegen hun ouders aan.

Het bijzondere van het boek is dat iedere gebeurtenis meerdere keren wordt verteld. Twee, drie, soms vier keer. Maar elke keer vanuit het perspectief van een ander personage.

Steeds dezelfde situatie, maar telkens een compleet ander verhaal

Want elk mens heeft zijn eigen interpretatie en omschrijft die in zijn eigen woorden.

In dit boek is de subjectiviteit van taal echter geen tekortkoming. De roman is juist een pleidooi voor het geschreven woord. Met haar verteltechniek laat de schrijfster zien dat ze in staat is om met woorden een driedimensionaal, volledig beeld te scheppen. Alsof je naar een film kijkt. Maar dan beter.

Een schrijver kan nooit volledig zijn in zijn beschrijvingen, maar dat moet ook juist niet, want de lezer vult de blinde vekken en de gaten in met zijn eigen ervaringen, achtergrond en verlangens. Personage en lezer versmelten. In onze geest vermengen verhalen zich met de realiteit. Fictie is dus altijd een beetje waar en de realiteit altijd een beetje fictief.

Een blog is een vorm van fictie.

Bepaal zelf maar of dat waar is, of niet.

Foto: Mark Coggins