De verkoper neemt mijn Nokia N95 aan alsof ik hem vraag of hij even een half opgegeten boterham voor me kan vasthouden. “Jaja, pure nostalgie,” hoor ik mezelf zeggen. Hij grimast een verkopersglimlach en met een paar klikken zet hij mijn contactenlijst over op mijn nieuwe Android-toestel. Android… een woord dat ik niet zo lang geleden uitsluitend associeerde met robotachtige wezens in science fiction films.
Het is me al snel duidelijk waarom mijn nieuwe phone zo ontzettend smart is: hij geeft me het gevoel dat ík slim ben! Waar ik bij voorgaande toestellen eerst de gebruiksaanwijzing moest lezen en er even over deed om de menuvoering onder de knie te krijgen, ben ik nu met één touch op het scherm waar ik wil zijn: in mijn mailbox, Facebook-profiel, Twitter-timeline of LinkedIn-account. Iedere inkomende mail wordt aangekondigd met een subtiel ‘pling’, WhatsApp zorgt ervoor dat ik me niet meer schuldig hoef te voelen over duurbetaalde sms-excessen en in mijn vrije tijd reageer ik al die online-stress af door boze vogels te katapulteren. Ik heb het drukker dan ooit tevoren. Bovendien ben ik een stuk socialer geworden. Tot een paar weken geleden stond ik er soms op dat Man ‘s avonds de laptop dichtklapte om met mij te communiceren; tegenwoordig kunnen we allebei online zonder dat we een woord met elkaar hoeven te wisselen.
Eén van mijn favoriete apps is dat spelletje waarvan ik altijd dacht dat het me niet zou pakken: Wordfeud. Dat ik ook hiervan slimmer word staat buiten kijf. Sinds ik ben begonnen met ‘weurdfjoeten’ is mijn vocabulair exponentieel gegroeid, ik behaalde al punten met woorden als ‘leba’, ‘naga’, ‘welen’ en ‘gad’. En al hoor ik om me heen andere geluiden, ik heb wel degelijk een sociaal aspect aan Wordfeud ontdekt: vanwege het feit dat niet al mijn familieleden een smartphone bezitten, speelden we tijdens de feestdagen een ouderwetsch gezellig (bord)spelletje Scrabble. Ook zijn Man & ik, nu fysiotherapie niet meer standaard in het basispakket van de zorgverzekering zit, genoodzaakt elkaar vaker te trakteren op een spontane massage ter voorkoming van een ‘smartphone-nek’. Zo brengt die hypermoderne Android de mensen toch dichter bij elkaar. Pure nostalgie.