Vorige week kreeg ik een berichtje van één van mijn beste Twittervrienden:
“Het is al een maand stil op je blog. Alles oké?”
Huh, wat?
Een maand?
Shit, inderdaad…
Dat ging snel. Voor mijn gevoel is dat bezoek in het park pas twee weken geleden.
Of, nou ja, drie misschien.
Wat is je probleem, Eef?
Elke week even iets schrijven, zo moeilijk is dat toch niet?
Nou, wel dus.
Ik schrijf niet meer ‘even’ iets. Dat heeft een reden. Meerdere zelfs. Ik heb een tweede kind gekregen. Ik ben weer aan het werk. Ik doe een cursus. En ik probeer dat allemaal in één week te proppen.
De maandagen zijn het ergst
Dan moeten er twee kids naar het kinderdagverblijf en twee volwassenen naar hun werk. Liefst vóór de spits. Maar dat lukt niet, want het is maandag: Humeurige vent. Jankende dochter. Spugende zoon. Een poepluier. En niet te vergeten een grootscheepse zoekactie naar de autosleutels, die dochterlief op zondagavond samen met Bumba en Jokie in het laadruim van de piratenboot heeft verstopt. En zich dat uiteraard niet meer kan herinneren.
En dan nóg een poepluier
Dus zitten we in de spits.
R. vloekend en zwetend, ik sussend en trillend. Dat laatste omdat ik nog geen tijd had om te ontbijten.
Ik graai in mijn tas naar mijn broodtrommel.
Leeg.
Die boterhammen die daar in hadden moeten zitten… ik zie ze liggen. Op het aanrecht.
Godver
Door naar het kinderdagverblijf.
R. zeult de maxi cosi de straat door, ik speel De Positieve Moeder door met mijn dochter mee te huppelen en te zingen.
“Hoooooofd, schouders, knie en…. Nee, schat, we hebben nu geen tijd om je tenen….” Dochter blijft met een ruk staan, slaat haar armpjes over elkaar en zet een pruillip op.
Zucht. Oké dan.
“… Oooooren, ooooogen, puntje van je….” R. staat al bij de ingang van het kdv en wenkt me met geagiteerde gebaren. Ik til mijn dochter op en zet er de pas in. “NEEEUUUUSSSSS!” roept ze verontwaardigd.
Vanavond, schat, vanavond
Binnen handelen we de afgifte af door ons op te splitsen in teams van twee. Slofjes aan, kind naar binnen, beleefdheden uitwisselen, slofjes uit, bonuspunten als we nog even zwaaien, terug naar de auto.
Level 1 volbracht.
Op naar level 2: werk. Vanwege mijn ouderschapsverlof heb ik een dag minder om m’n werk af te krijgen. En open ik dus ‘s avonds thuis toch nog maar even m’n mailbox. Terwijl ik eigenlijk opdrachten voor die cursus moet maken.
Of een was draaien.
Of stofzuigen.
Of het puntje van m’n neus aanraken met m’n dochter.
Of nee, vragen hoe de werkdag van R. was. Samen even tot rust komen op de bank. Tijdens een goed gesprek, of een aflevering van Breaking Bad.
Het zit er niet in
Ik ben moe, ik wil slapen.
Onder de dekens toch nog even lezen. Om de dag van me af te zetten. M’n hoofd leeg te maken door het te vullen met fictie. En, vooruit, omdat ik met Not Just Any Book heb afgesproken dat ik eind september een recensie plaats over het nieuwe boek van Ivo Bonthuis.
Tijdens het lezen vallen mijn ogen dicht.
Game over.
De volgende ochtend gaat de wekker om 5.30 uur. Piep-Piep-Play again. Als ik uit bed stap voel ik dat ik spierpijn heb. Van het hardlopen, want dat doe ik ook nog.
Nou ja, soms dan.
Omdat het goed is voor de stresshantering
Om 5.45 uur zit ik in m’n eentje beneden. Kopje koffie, boterham, stilte. Prachtig moment om even te bloggen.
Ik klap mijn laptop open en log in.
Hopelijk slapen de kinderen nog even door, zodat mijn schrijfmomentje niet abrupt wordt onderbro