Dit lees je op de achterflap:
James Dillard laat het leven over zich heen komen. Hij woont in hotels, bestelt Franse kazen en dure wijnen en gaat soms met een meisje naar bed. Maar met Marie is het anders. Voor het eerst heeft hij het idee dat er echt iets van hem gevraagd wordt. Tussen James en Marie ontwikkelt zich een uitzonderlijke liefde. Op een klein Zweeds eiland gaat het toch mis: waar James houvast vindt, zakt Marie steeds verder weg in haar zelfverkozen isolement.
Niet veel later krijgt James telefoon. Monica, redacteur van een literaire uitgeverij, heeft een verzoek. Of James een boek wil schrijven. Hij stemt toe, in de hoop eindelijk verlost te worden van zijn verdriet, door opnieuw iemand te worden.
Dit las ik online:
In het blog 9 (Arbitrary) ways to get your writing rejected vertelt een uitgeefster wat je als schrijver vooral niet moet doen als je wilt dat je boek wordt uitgegeven: zorg ervoor dat de mannelijke hoofdpersoon van je verhaal geen pretentieus type is dat alleen boeken van Dostoyevsky leest. Gebruik geen uitgekauwde thema’s als ‘maatschappelijke vervreemding’ en ‘leeg materialisme’.
Op Twitter las ik de reacties van twee bloggers die IJstijd op precies hetzelfde moment lazen als ik:
https://twitter.com/Jennysbookcase/status/429315844729212928
@Jennysbookcase ik heb hetzelfde, kom er ook niet zo doorheen.. Hoe ver ben jij?
— Katelijne Robben (@katelijne_r) January 31, 2014
Interessant, vond ik. Want…
Dit lees je in het boek:
In IJstijd is hoofdpersonage James Dillard niet alleen een lezer van hoogstaande Amerikaanse en Russische literatuur, hij luistert ook nog eens naar pretentieuze muziek van Chopin en Dvorák en woont in dure hotels. Zijn grote liefde Marie is een meisje met een eetprobleem en een ontbrekende hoektand. Ze leven geïsoleerd van de rest van de wereld, zowel letterlijk – op een onbewoond eiland – als figuurlijk. Met het geld van James kunnen ze alles kopen en het leven naar hun hand zetten, maar toch lukt het hen niet om bij elkaar te blijven.
Maartje Wortel gebruikt in dit boek op het eerste gezicht clichématige motieven, maar doet dat op zo’n slimme manier dat het boek me van het begin tot het eind weet te boeien. Ze stelt ook het huidige uitgeversvak aan de kaak: James’ boek voldoet niet aan de publicatie-eisen, omdat de uitgeefster concludeert dat James ‘toch niet degene is die ze dacht dat hij was’. En dat terwijl James voor het eerst iets heeft geproduceerd waar hij zelf blij mee is. Zijn eigenheid is blijkbaar minder belangrijk dan wat de allesbepalende maatschappij van zijn verhaal zou kunnen vinden.
En dit is wat ik ervan vind:
IJstijd doet me qua onderwerp en personages denken aan Niets en Niemand van Ivo Bonthuis. In een tijd waarin alles al is bedacht of gedaan, is identiteit (en originaliteit) voor schrijvers van mijn eigen generatie blijkbaar een belangrijk thema. Wie bepaalt wat voor soort persoon je bent? Jij zelf of je omgeving? Wanneer ben je iemand? Als je tevreden bent met jezelf? Of als je op maatschappelijk vlak iets hebt bereikt? Een worsteling die Maartje Wortel met haar boek op een intelligente manier weet te verwoorden. Ik vond het een prachtig boek. Maar ja, wie ben ik?
_____________________________________________
Een perfecte dag voor literatuur (vernoemd naar het verhaal Een perfecte dag voor bananenvis van J.D. Salinger) is een leesclub voor bloggers met een literaire smaak. Bij deze Not Just Any Blog Club lezen we gelijktijdig hetzelfde boek en bloggen er daarna over in welke vorm we maar willen.