Op het moment dat de verhalenbundel Saboteur op de mat valt, kan ik niet wachten totdat het tijd is om te gaan slapen. Ik lees mijn boeken altijd een uur voordat ik mijn bedlampje uitknip en korte verhalen doen het dan altijd erg goed.
De achterflaptekst wakkert mijn nieuwsgierigheid verder aan:
Een jonge vrouw raakt verstrikt in een masochistische relatie met haar bazin, een gevangene gaat ten onder aan een fatale verliefdheid op een psychologiestagiaire en een gearriveerde relatietherapeute verbrandt ogenschijnlijk redeloos al haar perfecte schepen achter zich. Met de personages uit Saboteur ga je niet gezellig een borrel drinken. Het lijken heel gewone, keurige mensen, maar ondertussen broeit er van alles. Onbedoeld saboteren ze hun leven en worden ze onderhuids uitgehold door verlangens waarvan ze de aard niet kennen.
Het lijkt me een Herman Koch-achtig boek, vol bizarre situaties en personages met heftige gevoelens. Onverwachte wendingen. Verhalen die je in één ruk uit moet lezen omdat je wilt weten hoe ze aflopen.
Het boek van Marte Kaan bevat inderdaad al het bovenstaande. Het biedt mij een blik in de diepste krochten van de menselijke geest. Waar het vreselijk benauwd is en de muren op je afkomen. Waar angst, jaloezie en woede overheersen.
Maar toch.
Hoe interessant de onderwerpen in theorie ook zijn, als geheel stelt Saboteur mij meerdere keren teleur. De verhalen zijn te kort om een personage echt te leren kennen. Na het lezen van de eerste vier verhalen ben ik nummer één en twee alweer vergeten. Ook het gebruik van de ene metafoor na de andere geeft me het gevoel dat Kaan iets te hard haar best heeft moeten doen om het boek een literair tintje te geven. Geen enkel verhaal wordt echt concreet en ook het vaak plotselinge einde laat mij regelmatig achter met een vraagteken. En met de gedachte: “Nou ja, misschien dat het volgende verhaal me wél weet te boeien.” Dat is dan ook de belangrijkste reden waarom ik het boek in no time uit heb. Ik wil méér.
Maar ik krijg het niet.
______________________________________________
Een perfecte dag voor literatuur (vernoemd naar het verhaal Een perfecte dag voor bananenvis van J.D. Salinger) is een leesclub voor bloggers met een literaire smaak. Bij deze Not Just Any Blog Club lezen we gelijktijdig hetzelfde boek en bloggen er daarna over in welke vorm we maar willen.