Ik lees het blog Hoe mooi lastige mensen kunnen zijn van Jacob Jan Voerman. Het maakt me een beetje treurig. De lastige mensen in zijn verhaal zijn mensen die door de samenleving zijn opgegeven, maar die zulke mooie verhalen met zich meedragen. Het ontroert me ook. Het mooie aan het verhaal van Jacob Jan is de manier waarop hij met deze mensen omgaat. Hij probeert ze niet op te peppen of te enthousiasmeren. Hij ziet en hoort dat ze dat juist niet nodig hebben. Het enige wat hij doet is luisteren. Naar de verhalen die ervoor hebben gezorgd dat die mensen zijn wie ze zijn.
Ik denk aan onze samenleving en hoe zeer iedereen toch maar van ons verlangt dat we dóórgaan, sterk zijn, aanpakken, het van de positieve kant bekijken.
Terwijl dat soms gewoon even niet lukt.
Achter de one way mirror laat ik alle schuldigen weer opdraven: de industrie, de politiek, de machtigen, de meedogenlozen. Dan stuurt Jacob Jan me een link naar de lezing onderaan deze tekst. Eén van de eerste uitspraken van Brené Brown slaat in als een bom: De betekenis van ‘beschuldigen’: een manier om je te ontdoen van pijn en ongerief.
Ik moet even slikken. Waar zit precies mijn pijn? Van welk ongerief wil ik me ontdoen? Ik denk aan de keren dat mijn Lief mij ergens ‘de schuld van geeft’. En voel ineens ook zijn pijn.
Ik laat de toespraak in het filmpje verder op me inwerken. Na een paar minuten kijken en luisteren springen er ineens tranen in mijn ogen. Ik schrik ervan: deze vrouw brengt mijn worsteling onder woorden. Het gevecht tegen het gevoel niet-perfect te zijn. Vasthouden aan datgene wat ik denk te moeten zijn, terwijl ik juist ruimte zou moeten geven aan de persoon die ik bén. De moed vinden om je kwetsbaar op te stellen.
Kwetsbaarheid, een mooi woord, vind ik. Kwetsbaar zijn betekent openlijk tegen iedereen om je heen durven zeggen: “Kijk, mij kun je kwetsen. En ik schaam me daar niet voor.” Dat je onzekerheden aandurft. Dat je het durft om onzeker te zijn.
Ik ben over veel dingen onzeker, zelfs over de vraag of ik deze tekst online moet zetten. Ik besluit om er eens een keer niet aan toe te geven. Kijk mensen, ik heb geen perfecte tekst geschreven! Maar misschien heb jij desondanks wel naar de inhoud geluisterd.