Je kent ze wel.
Van die Twitterbio’s met teksten als ‘HR-professional, webaddict, businessblogger en moeder van Bas (5) en Juul (2)’.
Of Facebookpagina’s vol vingervervende, zandtaartjesbakkende kinderen.
Schattig hoor!
Maar niet slim.
Tenminste, er zijn trainers die dat tegen hun (vrouwelijke) cursisten zeggen. “Zet niet op social media dat je moeder bent, want dat verkleint de kans op een baan.”
Pardon?
Als het aan mij lag, kon zo’n trainer direct naar huis. Mensen aanraden om informatie over zichzelf te verzwijgen is zó 1930.
Natuurlijk, ik snap ook dat we social media vaak gebruiken om de leukste versie van onszelf te laten zien. Vooral op Facebook lijkt dat een ongeschreven regel.
Kijk eens wat voor geweldig leven wij hebben! Wij koken uitsluitend culinair! En fotograferen dat van alle kanten! We zitten om de haverklap met een witbiertje op het terras! En zojuist hebben we ook nog 5,37 kilometer gerend met een snelheid van 8,01 kilometer per uur!
Op zich niks mis mee.
Maar de feiten moedwillig verdraaien? Doen alsof ik wallen onder mijn ogen heb omdat ik zo hard werk, terwijl de échte reden drie jaar oud is, schubben heeft en vuur spuugt? Nee, dat gaat te ver.
Al dacht ik daar vijftien jaar geleden ook anders over.
Ik was een ster in doen alsof
Dat was logisch, want zo was ik opgevoed. Mijn ouders zijn schatten van mensen, maar ze hechten veel waarde aan ‘hoe het hoort’ en aan ‘wat iedereen vindt.’ Als je daarmee opgroeit weet je zelf ook niet beter. Dus deed ik jarenlang alsof alles geweldig ging.
Toen ik studeerde vertelde ik mijn ouders niet dat ik geldproblemen had. Ik zei ook niet dat mijn vriendje D. niet goed voor me was. In plaats van om hulp te vragen, trof ik een peperdure regeling met de bank. En maakte ik iedereen wijs dat ik naar de Eerste Hulp moest omdat ik gewoon heel suf mijn hoofd had gestoten.
Allemaal leugens
Om ervoor te zorgen dat ze me niet zouden veroordelen.
Ik zweeg dus ook over de pillen. Want, zo had ik geleerd, als je pillen slikt is er iets grondig mis. Dan ben je een beetje getikt. En dat is weer iets om je voor te schamen. Dat ik dankzij die pillen achter het stuur zit zonder bang te zijn dat ik opnieuw een auto-ongeluk krijg, weten mijn ouders dus ook niet. Tenzij ze nu toevallig dit blog lezen. (Hallo pa en ma, alles goed hoor!)
Maar tien jaar geleden ging het mis
Echt mis. Het lukte me niet meer om te glimlachen. Ik kreeg de zin ‘ja hoor, dat doe ik wel even’ niet meer uit mijn mond. Mooi weer spelen, omdat ik bang was voor conflicten: ziek werd ik ervan.
Letterlijk.
Twee maanden lang zat ik thuis. Overbelast. Uitgeblust. Ik voelde me een loser. Niet omdat het me te veel was geworden, maar omdat ik zo lang een toneelstuk had gespeeld. Het was een belangrijke levensles.
Hard, maar noodzakelijk
Sindsdien blijf ik zo dicht mogelijk bij mezelf. Mijn chaotische, emotionele, enthousiaste en soms onzekere zelf. Nee, er staat geen Drs. voor mijn naam, maar dat wil niet zeggen dat ik niet goed ben in wat ik doe. Ja, ik vind face-to-face gesprekken lastiger dan schrijven, maar dat betekent niet dat ik het niet kan. Ja, ik ben moeder van twee kleine kinderen en ik weet dat ik daar dankbaar voor moet zijn, maar guess what: ik vind er soms geen reet aan.
Zo, dat voelt goed
Het leven is een stuk makkelijker geworden. Overzichtelijker ook, want als je nergens over liegt, hoef je ook niks te onthouden.
Nu hóór ik je bijna denken: leuk dat jij zo open bent, Eef, maar ik ga toch echt niet schrijven over mijn burn-out. Straks kost het me nog klanten.
Ook prima.
Persoonlijk bloggen wil niet zeggen: over je eigen grenzen heen gaan. Of informatie delen waar je van gaat zweten. Het betekent: zo schrijven dat een potentiële klant niet alleen je bedrijf, je product of je dienst leert kennen, maar ook jou als persoon. Dat je je lezer raakt met je blog, of dat hij erom moet lachen. Dat hij zich begrepen voelt, of dat je hem juist aan het denken zet.
Dat soort teksten stelt een lezer gerust. De stap naar contact leggen is heel klein, als jij het als eerste aandurft om jezelf te zijn.
En? Wie ben jij?