Beste Maria, ik las net je reactie onder mijn vorige blog.
Ineens herinnerde ik me de ‘blogbrief’ die je me schreef. Ik beloofde terug te schrijven. Afgelopen mei was dat alweer. Geen idee waar juni en juli gebleven zijn.
Die twee maanden zijn blijkbaar ergens tussen bezoekjes aan het strand en mijn veertigurige werkweek ten onder gegaan. Schrijven schoot er maar weer eens bij in.
Vind jij het ook zo lastig? Bloggen in combinatie met geld verdienen, een gezin draaiende houden en een (minimaal) sociaal leven?
Ik wel. Ik weet ook waar dat door komt.
Ik ben gewoon geen fan van tandpastablogs
Je weet wel, teksten die gaan over alledaagse dingen zoals, nou ja, tandenpoetsen bijvoorbeeld. Wie zit daar op te wachten?
Tandenpoetsen is sowieso al niet mijn favoriete onderwerp.
Bij ons thuis is dat namelijk nogal een dingetje. Mijn dochter van 3 schreeuwt de hele buurt bij elkaar op het moment dat ze haar tandenborstel ziet. Niet omdat ze het liefst een vieze smaak in haar mond heeft, hoor. Nee, tandenpoetsen staat gelijk aan ‘stoppen met spelen en naar bed.’
Dat we deze misdaad iedere avond opnieuw plegen, is voor haar niet te bevatten
En dan mijn zoon van anderhalf. De eerste paar keer dat ik voorzichtig met zo’n supersoft miniborsteltje door zijn mondje roerde vond hij die zoete smaak van kindertandpasta nog wel lekker. Maar nu hij al meer dan 10 tanden heeft die hij o.a. gebruikt om stiekem uit de kast gejatte koekjes op te eten, moet ook hij aan een grondige poetsbeurt geloven.
Elke avond is het raak. Dramatisch huilend worstelt hij zich in de meest exotische houdingen. Dikke tranen rollen over zijn wangen en na afloop kijkt hij me aan zoals mijn dochter dat dagelijks doet.
Met zo’n ‘hoe kún je me dit aandoen?!’-blik
En ja, ik vraag me dat ook vaak af. Waarom doe ik mijn kinderen dit aan? Waarom dwing ik ze om mee te draaien in alles wat wij volwassenen voor ze hebben bedacht? Volwassen worden sucks. Zeg nou zelf, als je er éénmaal mee bent begonnen kom je er toch nooit meer vanaf, van dat tandenpoetsen?
Het hele leven is als een gebit. Het vraagt constante aandacht. Een keertje niet flossen terwijl je jezelf net te buiten bent gegaan aan Haribobanaantjes is niet erg, maar als je het laat versloffen komen er onherroepelijk problemen van. Je CV vertoont gaatjes, je psyche heeft een wortelkanaalbehandeling nodig en je vriendenkring blijkt op een dag alleen nog maar te bestaan uit bruggen en kronen.
Soms zou ik willen dat mijn kinderen voor altijd klein bleven. Zodat het stelen van koekjes, het eten van broccoli en het strikken van hun veters de grootste uitdagingen zijn waar ze mee te maken krijgen. Hoewel, dat gaat vast ook vervelen. Net zoals die tandpastablogs.
Dus ik blijf erbij, die schrijf ik niet. Dan maar niet wekelijks een nieuwe tekst.
Wil jij ook nog een banaantje?