Ik begin meerdere keren aan dit blog. Maar niets wat ik schrijf lijkt dit boek van João Ricardo Pedro recht te doen. Hoe maak ik duidelijk wat er zo bijzonder is aan dit boek, zonder te vervallen in een schools bespreken van mooie zinsconstructies en terugkerende symboliek? Zonder te veel te verraden over de intelligente lijntjes tussen de verschillende bijzondere verhalen die het boek rijk is?
Nee. Ik doe het niet. Geen analyse, geen ‘echte’ recensie deze keer.
Jouw gezicht zal het laatste zijn is een leeservaring die voelt als een culinair gebakje. Het ziet er veelbelovend uit. Als ik met mijn vorkje door het buitenste laagje prik, knakt het open en kan ik al een klein beetje zien hoe de vulling eruit ziet: complex en opgebouwd uit tientallen laagjes. Hoe meer happen ik neem, hoe dieper de smaaksensatie wordt en hoe sneller ik wil gaan eten. Ik geniet van de originele samenstelling en de onverwachte smaken, maar ik weet dat ik hoe dan ook naar het onvermijdelijke einde toe werk.
En als het dan zover is, en de zoetzure smaak blijft nog even hangen, wil ik niets liever dan opnieuw beginnen. Ik vrees het begin van een verslaving.
_______________________________
Een perfecte dag voor literatuur (vernoemd naar het verhaal Een perfecte dag voor bananenvis van J.D. Salinger) is een leesclub voor bloggers met een literaire smaak. Bij deze Not Just Any Blog Club lezen we gelijktijdig hetzelfde boek en bloggen er daarna over in welke vorm we maar willen.