‘Als de muren op je afkomen’, kopte de Volkskrant vorige week. Het artikel belicht vier thuiswerkers die, om de sleur te ontvluchten, een andere omgeving opzoeken om te werken. De één gaat met zijn pc op de boot van zijn schoonmoeder zitten, de ander klapt haar laptop open in een chique hotelkamer.
Mij lijkt dat ook wel wat. Het liefst zat ik dan in een afgelegen hutje op de Veluwe. Of in een mooie suite met uitzicht op het water.
Deze ochtend zit ik echter in de behandelkamer van de manueel therapeut. Hij vraagt naar mijn thuissituatie (“Samengesteld, vier kinderen” – zijn wenkbrauwen schieten even omhoog), de aard van mijn werkzaamheden (“Zittend, de hele dag achter een laptop”) en mijn klachten (“Pijn in nek en schouders”). Hij knikt, hij weet het al. “Je mag deze periode niet onderschatten,” drukt hij me op het hart, terwijl hij zijn warme handen op mijn pijnlijke schouders drukt. “Blijf bewegen, al is het steeds maar een kwartiertje.”
Bewegen staat ook in de Volkskrant op plaats 1 van de vijf bewezen tips voor mentale veerkracht. Op de tweede plaats staat Dankbaarheid, gevolgd door Slaap, Sociaal contact en Stilstaan bij je emoties. Met ‘slaap’ heb ik momenteel een haat-liefdeverhouding, en sociaal contact is vanwege corona nogal omstreden. Daarom besluit ik om me voorlopig op de overige drie tips te richten.
En dus beweeg ik mij de volgende ochtend nog vóór mijn eerste videomeeting naar de bakker. Ik haal een croissantje en een cappucino-to-go, intens dankbaar voor de calorieën en de cafeïne. Ik neem plaats op één van de poëtische bankjes op het plein voor het winkelcentrum. De ochtendzon valt op een exemplaar met de spreuk: Be the reason someone smiles today. Ik kijk om me heen. Bijna iedereen draagt een mondkapje.
Wanneer ik weer naar huis wandel, krijg ik een idee. Ik bel mijn moeder en vraag of ik bij haar thuis mag komen werken. Een half uurtje later sta ik in de woonkamer van haar appartement in Zuilen. Vanuit het raam zie ik hoe twee zwanen door het troebele water van het Niftarlakeplantsoen glijden.
Mijn moeder vraagt wat ik wil drinken (“Kamillethee”). Ze knikt, ze weet het al. Als ik me naar haar omdraai, glimlacht ze haar moederlijke glimlach naar me. Bij het gevoel dat dit oproept, sta ik vandaag heel bewust even stil.
Foto: Michal Dolnik on Unsplash