“Zag ik jou nou vorige week in de sauna?”
Enigszins gealarmeerd kijk ik mijn collega aan. R. en ik waren vorige week inderdaad naar de sauna geweest. Dat doen we regelmatig. Had mijn collega me in mijn blootje gezien? De kans was groot, die oversized badjassen draag je daar uiteindelijk alleen maar in het restaurant. Tenminste, wij wel.
“Ja, vorige week woensdag waren we inderdaad in die sauna,” antwoord ik. Mijn collega vertelt dat ze mij vanuit het bubbelbad in de opgietsauna had zien zitten. Meer dan een dooddoenerig “aha” krijg ik niet uit mijn strot, want als een opening voor een gesprek – over… ja, waarover eigenlijk? of ze ook zo lekker heeft zitten zweten? – voelt het niet. Wel vraag ik me af wat mijn collega dacht, toen ze mij daar zo zag zitten. En tegelijkertijd of dat me eigenlijk iets kan schelen.
Hoe open-minded we ook zijn ten opzichte van onze lichamen, het valt niet te ontkennen dat de gemiddelde saunabezoeker zijn blote medezweter altijd even een korte blik van top tot teen gunt. Net zoals we dat daarbuiten ook doen, in de geklede wereld. Daar stoppen we iedereen direct moeiteloos in een hokje op basis van hun kleding. Grijze pakken, witte boorden, tijgerprintjes, geitenwollensokken. In de sauna is het niet anders. Dikke tieten, dunne sprieten, hangbuiken en schaamstruiken. Ook in het domein waar iedereen van zijn identiteit-verlenende verpakking is ontdaan, zijn we overgeleverd aan oordelende ogen.
Van de mensen met wie ik naar de sauna ga, maakt bijna iedereen zich schuldig aan selectieve waarneming op basis van eigen onzekerheden. Mollige vriendinnen kijken vooral naar nog molligere dames en verzuchten dan opgelucht dat ze ‘dus niet de enige’ zijn, R. weet feilloos te vertellen dat ‘veel mannen van zijn leeftijd toch al een échte bierbuik hebben’ en ikzelf pik moeiteloos de mensen met bijzondere littekens uit de massa.
Ongewild bekijk ik mezelf ineens met de ogen van mijn collega. Daar zit ik, knalrood van de hitte, druipend van het zweet, mijn knieën opgetrokken op de houten bank, een frontaal en ondubbelzinnig uitzicht op mijn speciaal voor de gelegenheid netjes bijgewerkte onderkant. Ik schud mijn hoofd. Nee, nee, niet aan denken. Naaktheid is niet raar, preutsheid is me vreemd, we zijn vrouwen onder elkaar. Het maakt me echt niet uit dat mijn collega me tegen het blote lijf is gelopen. Nooit niet.
Net als ik het van me af heb geschud en me om wil draaien, grijnst mijn collega op de valreep: “Wel leuk dat ik je man nu ook eens heb gezien.”