Sinds ik vijf weken geleden moeder werd van een tweede kind, betrap ik mezelf steeds op een hunkerende blik in onze koelkast. Daar staat een fles prosecco koud voor als mijn man en ik weer eens tijd hebben voor een relaxt avondje op de bank.
We hebben zo’n avond al een paar keer gepland, maar steeds komt er iets tussen: de tweejarige die niet kan slapen of de pasgeborene, die zijn huiluurtje altijd precies rond primetime plant. Om teleurstellingen te voorkomen plannen we tegenwoordig niet te ver meer vooruit en proberen we onverwachte situaties zo gelaten mogelijk over ons heen te laten komen.
Dat lukt slechts zelden
Het hoogtepunt van de week in de categorie ‘improviseren’ vindt plaats tijdens een door mij zorgvuldig geplande badkamer-sessie met mijn dochter. Zoon heeft zojuist een fles gekregen en is in een comateuze slaap gevallen; ik kan ongestoord met mijn dochter onder de douche.
We staan net goed en wel ingezeept met z’n tweeën in de cabine als Zoon beneden in zijn box begint te huilen. Eerst denk ik nog dat ik last heb van fantoomgeluiden (de vreemdste alledaagse tonen zetten mijn gehoor tegenwoordig op scherp), maar het geluid wordt harder en heftiger. Ik probeer mijn zenmodus in te schakelen en denk ‘hij houdt vast vanzelf op’. Maar dat doet hij niet.
Binnen twee minuten schreeuwt zoonlief de hele tent bij elkaar
Snel spoel ik mijn dochter af, zet haar met een handdoek om haar schouders op de badmat, leg haar uit dat mama zo terugkomt en (waarom hangt er *@#$%^&! maar één handdoek in deze badkamer?!) ren zeiknat in mijn blote kont de trap af, de woonkamer in. Daarbij vergetend dat de luxaflex aan de voorkant half open zijn en de overbuurman, die op woensdag ook altijd thuis is, volledig vrij zicht heeft op mijn glimmende achterste.
Dit is op z’n zachtst gezegd niet handig
Plan B: huilend kind in de maxi cosi en weer terug naar boven. Zo snel als ik kan zeul ik het met 5 kilo kind gevulde onding mee de badkamer in, waar Dochter met druppende haartjes en hangende schoudertjes keihard op het matje staat te huilen. Langs haar beentje loopt een straaltje plas naar beneden.
Poedelnaakt, op mijn hurken, met een huilende baby in m’n arm en een jammerend kind naast me probeer ik te focussen: prioritering, strategie, plan van aanpak.
Dit kan toch niet zo moeilijk zijn?!
Ik haal diep adem en kies ervoor om eerst mijn oudste af te drogen. Op het moment dat ik me omdraai om mijn sputterende zoon terug te leggen in de maxi cosi, rent mijn dochter, nog steeds kleddernat, in haar blootje de gang op. Ik vind haar terug in ons bed.
Waar ze de rest van haar plasje heeft gedaan
Terwijl ik snel het laken van het matras trek en met de handdoek alle soorten nattigheid probeer op te dweilen, gaat mijn zoon op de achtergrond alweer helemaal uit z’n dak. Ik wil niets liever dan zelf weer even twee jaar oud zijn. Dan kan ik de handdoek over mijn hoofd trekken en oprecht geloven dat ik voor alles en iedereen zal verdwijnen.
Een half uur later zijn we klaar. Zoon kalm en tevreden, Dochter schoon en opgewekt, ik bezweet en uitgeteld. Hongerig trek ik de koelkast open en zie daar weer die fles prosecco. Geen beter moment om hem te ontkurken dan vandaag. Vanmiddag. Straks.
Of nee: nu.