“Het is heus niet altijd makkelijk, hoor, om een leidinggevende te zijn. Ik krijg echt van alles op mijn bord. Zo moet ik af en toe wat medewerkers kwijt. Dat is heus niets persoonlijks. Ik heb van het hoger management nu eenmaal een bezuinigingsopdracht gekregen en hoe meer fte’s ik kan lozen, hoe beter dat voor mij uitpakt. Het gaat tenslotte allemaal om de cijfertjes. Dus ja, dat zo’n medewerker een intelligente persoon is, die een aantal prachtige projecten op touw heeft gezet waar de organisatie nu nog de vruchten van plukt, tja, dat is – om in managementtaal te spreken – dikke pech voor hem. Het gaat hier nu eenmaal om mijn hachje, niet om het zijne.
Natuurlijk, het is lullig als zo’n medewerker het toonbeeld is van efficiëntie en ‘out of the box’-denken. Maar geloof me, dat soort eigenschappen zijn écht niet alleen maar positief. Zulke types zorgen ook voor onrust op de afdeling. Collega’s die hun taken al jarenlang op dezelfde manier doen, hun eigen systeempjes hebben, tja, die worden niet blij als ze ineens geconfronteerd worden met iemand die het allemaal anders doet. Die ineens gegevens wil digitaliseren, of klantvriendelijkheid belangrijk vindt. Dat soort innovaties vergt een andere manier van denken en daar hebben die collega’s gewoon de tijd en energie niet meer voor. En dat neem ik ze niet kwalijk. Ik vind het als leidinggevende ook wel fijn om vooral makke schaapjes om me heen te hebben. Een ondergeschikte die te veel dingen wil veranderen, tja, dat voelt toch een beetje als een bedreiging. We doen het hier nu eenmaal al jaren op dezelfde manier. En laten we wel wezen, het is gewoon niet mijn taak om het beste uit mijn medewerkers te halen, of ze te stimuleren en te motiveren. Ik ben nu eenmaal geen coach. Bovendien is zo’n afdeling personeelszaken er niet voor niets, die moeten tenslotte ook iets te doen hebben.
Maar ik ben de beroerdste niet. Zulke ‘kop boven het maaiveld’-types doe ik altijd een goed voorstel. ‘Buigen of breken’ noemde iemand het eens, maar dat is schromelijk overdreven. Dat we het contract zo snel mogelijk willen ontbinden en zo iemand blootstellen aan een onzekere arbeidsmarkt, dat kan ook als een kans worden beschouwd. Een kans om een werkgever te zoeken die meedenkers wél op prijs stelt. Want zulke organisaties bestaan geloof ik wel, al zou ik nu even geen voorbeeld kunnen noemen. Ik werk al 34 jaar bij mijn eigen organisatie en heb niet zo’n goed beeld van hoe het er ergens anders aan toe gaat.
Dat soort beslissingen dus. Het is jammer dat een ontslag altijd zo persoonlijk wordt genomen. Zoals is al zei, er is niets persoonlijks aan; het gaat puur om cijfertjes. Dat zoiets een grote impact heeft op het privéleven van zo’n medewerker, ja, daar kan ik niet mee zitten hoor. Als ik bij elk besluit dat ik neem na moet denken over de mentale gesteldheid van degene die het betreft, of over de invloed die het heeft op hun gezinsleven en toekomstperspectief, ja, dan kan ik bezig blijven. Nee, uiteindelijk denkt iedereen alleen maar aan zichzelf, dus ik schaam me er niet voor dat ik dat ook doe. That’s life. Juist vanwege deze instelling ben ik al zo lang zo’n goede leidinggevende.
Maar goed, als u me nu even wilt excuseren, ik heb het druk. Ik moet nog wat parkeerkosten en privé-etentjes declareren en op kosten van de zaak wat boeken bestellen die ik mee op vakantie wil nemen. Want ja, na al dat gesteggel over iemands toekomst ben ik wel even toe aan wat welverdiende ontspanning.“