“Verstandig hoor,” zegt een collega, “gezien, ehm… de situatie.”
De Situatie.
Sinds ik online deelde dat ik ben gescheiden, denken mensen dat ik nu een hoopje ellende ben.
Dat ik nergens meer aan toe kom. Of dat ik het zwaar heb, met die twee lastige kinderen.
“Wat fijn dat je in het echt helemaal geen hekel hebt aan je kids,” zei iemand laatst.
De betreffende persoon had mijn blogs over de uitdagingen van het ouderschap gelezen.
En in het echt bleek ik verdorie helemaal geen kinderhater te zijn.
Viel dat even tegen
Er was een tijd dat ik me daar ongelofelijk druk om maakte. Die klakkeloze aannames van mensen.
Maar op een dag besloot ik: ik stop ermee.
Dat helpt namelijk, regelmatig stilstaan bij alle dingen die je vooral niet meer wilt doen. Gewoon, omdat zo’n lijstje no-go’s je leven een stuk makkelijker maakt.
Collega Jeroen schreef er een blog over.
Hij heeft geen bucket list, maar een fuck it-list.
Goed plan, vond ik, een lijst met dingen die ik niet meer ga doen.
Dit is ‘m:
Zonder contactlenzen op zoek gaan naar mijn bril
Ik heb een dioptrie van -7.
Mijn brillenkoker is zwart en langwerpig.
De afstandsbediening van de tv ook.
Toegeven dat ik Crocs heb
Ik kreeg de rubberen klompen vorig jaar van mijn moeder. Voor ‘s avonds. Tegen koude voeten.
Ik plaatste een foto van mijn warme voeten op Twitter. Dat heb ik geweten. Lieve vriendin Linda legde me haarfijn uit waarom het verderfelijke schoeisel zoveel gaatjes heeft:
Me daar iets van aantrekken
Kijk hier, om deze foto ging het:
Me een slechte moeder voelen
Net als veel andere moeders die fulltime werken, hun vrije uurtjes zowel in speeltuinen als kroegen doorbrengen, om acht uur ‘s avonds een zucht van verlichting slaken omdat het op alle slaapkamers stil is, en dan (ondanks het voornemen om ten behoeve van de behapbaarheid van het ouderschap vroeg naar bed te gaan) rustig nog een paar biertjes achterover tikken, heb ik een onoverkomelijk schuldgevoel tegenover mijn kinderen.
Hoe hard ik mijn best ook doe.
Maar als mijn vijfjarige dochter na een maaltijd van diepvriesdoperwtjes met vissticks tegen me zegt dat ik zo’n goede kok ben, en mijn driejarige zoon me voor het slapengaan vastgrijpt om in mijn oor te fluisteren: “Mama, ik vind jou de allerliefste”, dan móet ik ergens iets goed doen.
Chaosverheerlijking
Het is me jarenlang gelukt.
Leven zonder planning.
Ik deed maar wat. En vond dat prima. Het kwam zoals het kwam.
Maar hoe drukker ik het kreeg, hoe vaker ik fouten maakte. En daar kan ik niet zo goed tegen. Dus het moest anders.
Sindsdien schakel ik alle digitale middelen in die er zijn om de chaos te beperken. Je kunt het zo gek niet bedenken of there’s an app for that: boekhouding, co-ouderschap, menstruatiecycli, herhaalrecepten.
Eén nadeel: als ik mijn telefoon kwijtraak, is het mis. Dan ben ik binnen no-time blut, wachten mijn kinderen tot 19 uur op me op de BSO (ik moet immers vóór sluitingstijd nog naar de Etos voor tampons), of zit ik te janken bij het weerbericht omdat ik mijn anti-stresspillen niet heb ingenomen.
Tot die tijd heb ik alles onder controle.
Schaamte over mijn uurtarief
Lange tijd voelde het als vals spelen: geld vragen voor iets wat ik ontzettend leuk vind om te doen.
Maar tot diep in de nacht ‘stukjes tikken’ als vriendendienst? Op eigen kosten naar de andere kant van Nederland rijden om ‘even iets te komen vertellen over bloggen.’ Nee. Dan zit ik liever in de speeltuin kroeg.
Vrezen dat ik mijn deadlines niet haal
Ik haat ze.
En ik haal ze.
Altijd.
Zakelijk bloggen
Ik stop ermee.
Of beter gezegd: ik stop met het maken van een onderscheid tussen zakelijk en persoonlijk.
Omdat dat verschil er helemaal niet ís.
Ik ben zowel ervaren tekstschrijver, als vakkundig chaoot.
Ik corrigeer niet alleen foutief spatiegebruik en slecht lopende zinnen, maar ook rondvliegende broodkorsten-met-appelstroop en uitdrukkingen als ‘jij bent een stomme piemelkont’.
Ik ben nooit uitsluitend zakelijk, en altijd zoveel mogelijk mezelf.
En dat mag je in elk blog van me lezen.