“Waarom zit zij er zo bij?”
Mijn moeder komt de woonkamer binnen en fronst richting mijn vierjarige dochter.
“Ze wil geen kleren aan,” zeg ik.
M’n moeder laat een stilte vallen. Zo’n stilte waarvan je wéét dat er nog iets komt. We kijken zwijgend naar mijn dochter die in haar blote billen op de bank zit en tv kijkt. Met haar benen wijd.
“Dat moet je niet toelaten,” bromt mijn moeder, “dat hoort niet.”
Zucht.
Het hoort natuurlijk wél. Mijn dochter doet waar ze zin in heeft. Ze voelt zich in ons eigen huis niet gehinderd door enige vorm van schaamte.
Heerlijk lijkt me dat.
Altijd volkomen in sync zijn met jezelf en je omgeving. Zijn zoals een kind is: spontaan, onbevangen, ongeremd. Keihard lachen om Buurman & Buurman en jezelf daarbij ongegeneerd aan je kont krabben.
Zonder dat iemand daarover oordeelt
Op Twitter raakte ik verwikkeld in een discussie over een blog van Janneke van Heugten, met de titel Houd je kinderen erbuiten, verberg je moederschap. Janneke geeft vrouwelijke ondernemers het advies om in zakelijke interviews te verzwijgen of je kinderen hebt.
Ik lees dat wel vaker. Volgens de Jannekes van Nederland worden vrouwen nog steeds minder serieus genomen dan mannen als het gaat om het combineren van werk en gezin. En dus, zegt ze, kun je maar beter doen alsof je ze niet hebt, die kinderen. Dan heb je ook geen last van de vooroordelen.
Ja, joh, ‘tuurlijk
Dat is dé oplossing. In plaats van vooroordelen uit de weg te ruimen door te laten zien dat ze nergens op slaan, creëren we gewoon een rijtje onderwerpen ‘waar je het beter niet over kunt hebben.’ (Goed bezig, zeg, moderne zakenvrouwen van Nederland. Hebben onze moeders daar nou al die jaren voor gevochten?)
Een trend, noemt Janneke het in haar blog, dat we ‘tegenwoordig zoveel mogelijk onszelf zijn’.
Alsof het een toestand is waarvan je hoopt dat ‘ie weer uit de mode raakt, zoals het dragen van felgekleurde gympen en skinny jeans.
Alsof het wenselijk is dat we over 20 jaar op deze periode terugkijken en lachend tegen onze kinderen zeggen: Zó grappig! In 2015 probeerden we allemaal onszelf te zijn. Dat was toen hip. Gelukkig doen we nu weer normaal en verstoppen we onszelf weer achter al die ouderwetse façades.
Ik word er opstandig van
Van mensen die anderen vertellen ‘hoe het hoort’.
Zeker als het gaat om datgene wat mij mij maakt.
Begrijp me niet verkeerd. Altijd en overal honderd procent jezelf zijn is niet handig. Ik bedoel: tegen je schoonmoeder zeggen dat je écht niet op haar bezoek zit te wachten, je vrouw op Valentijnsdag meedelen dat ze een dikke kont heeft of je leidinggevende vertellen dat je hem een arrogante zak vindt; dat zijn zaken die je beter kunt verpakken in een leugentje-om-bestwil.
Als je tenminste van gezelligheid houdt
Maar als het gaat om wezenlijke onderdelen van je leven – je kinderen, je relatie, je seksuele voorkeur, je psychische gesteldheid, kortom: dingen die jouw kijk op het leven kleuren en jou maken tot dat wat je bent – is het dan niet om te huilen dat hele volksstammen nog steeds vinden dat je daar beter je mond over kunt houden?
In gesprekken met cursisten hoor ik vaak dat ze bang zijn om klanten te verliezen als ze in hun online profilering persoonlijk worden, hun ware aard tonen, een duidelijke mening delen, of eerlijk zijn over hun sterke én zwakke kanten.
Maar het is juist andersom
Als je niet uitgesproken genoeg bent, gaat je klant juist naar een ander. Want wie is er nou op zoek naar een eenheidsworst? Een klant kiest jou, omdat hij zich in jou herkent. Omdat hij denkt dat jij hem het beste begrijpt. Of vanwege dat ene rafelige, maar uiterst sympathieke randje.
Amy Harrison noemt dat een adorable flaw.
Die kant aan jezelf die een imperfectie lijkt, maar die jou juist voor een bepaalde doelgroep aantrekkelijk maakt.
Misschien is het wel mijn adorable flaw dat ik moeder ben
Dat ik er al vier jaar over doe om erachter te komen hoe dat moet, opvoeden. Mijn kinderen spelen regelmatig een rol in mijn blogs en ook op Twitter steek ik mijn haat-liefde verhouding ten opzichte van het moederschap niet onder stoelen of banken. Het zijn juist die berichten waar ik de meeste reacties op krijg. En waardoor mensen toch even op mijn site gaan kijken.
Ik stel voor dat we allemaal wat meer schijt krijgen aan ‘hoe het hoort’. Dat we stellig durven zijn, en uitgesproken, en ons niet schamen voor het feit dat we naast zakelijke professionals ook nog gewoon mens zijn.
Bovendien: wie bepaalt er eigenlijk hoe het hoort?
Volgens mij ben je dat nog altijd zelf.
Illustratie: Agnes Swart
__________________________________________________
Leestip:
Wie een goed boek wil lezen over de vraag of échte persoonlijke vrijheid bestaat, raad ik ‘De Linkshandigen’ van Christiaan Weijts aan.
Weijts’ hoofdpersonage, Simon Sinkelberg, is kunstenaar. Hij tekent spotprenten en laat zich door niemand beperken in zijn onderwerpen. Geen invalshoek is hem te grof. Maar ook hij krijgt te maken met het feit dat je niet alles kunt zeggen. Dat er altijd een grens is die de ‘buitenwereld’ jou oplegt.
Lees op de website van Not Just Any Book wat andere bloggers van het boek vonden.