De avond ervoor: eten met vriendinnen, bij een Aziatische tent in Utrecht. Waar we Japanse sushi bestellen die niet naar Japan smaakt. Waar we met z’n drieën een portie brood krijgen die slechts uit twee stukjes bestaat. Waar de bediening niet snapt dat wij daar iets van zeggen. De regen klettert op het plastic dak van de loods waar we het brood delen. We turen in een bakje groene blubber met balletjes en stellen vast dat het de curry met spinazie moet zijn. We overwegen om een pizza te laten bezorgen, daar, ter plekke in die loods, en lachen om het idee.
De weg naar huis: autoradio voluit en hard meezingen. Voor me een te langzaam optrekkende camper, waardoor ik de groene golf niet haal. Drempels zorgen voor nog meer vertraging. Ik denk aan mijn dochter die al slaapt. Aan het zachte, ongemerkte kusje dat ik haar op één van haar warme wangetjes ga geven. In onze volgeparkeerde straat prop ik mijn auto in het kleinste plekje. Ik houd mijn arm omhoog tegen de regen waar ik doorheen moet om de voordeur te bereiken.
Op de bank: nog even een beetje tv. Mijn Lief heeft salade voor mij bewaard. Met het bord op schoot kijk ik een opgenomen aflevering van De Beste Singer-Songwriter Van Nederland. Kauwend luister ik ingespannen naar gecomponeerde woorden en gitaarmuziek. Samen met een tomaatje slik ik mijn tranen weg. Het thema van de uitzending is protest.
Onder de dekens: moe en toch nog even willen lezen. The World according to Garp van John Irving. De passage waarin duidelijk wordt dat Garps zoontje het niet heeft overleefd. Ik kijk op de wekker, het is laat. Nog twee bladzijden tot het einde van het hoofdstuk. Mijn ogen vallen al bijna dicht.
De ochtend: een waterig zonnetje, een kop koffie en een licht ochtendhumeur. Boven begint zacht het wakkerhuiltje van mijn dochter. Ik veer op, kan haar nog even zien voordat ik ga. Zij, liggend op het aankleedkussen, haar armpjes uitstrekkend naar mijn hals. Haar warme vingertjes kriebelend achter mijn oren. Het weekend in zicht. Aan de keukentafel samen een boterham. Zij een bekertje melk, ik nog een kopje koffie.
En dan, een sms-je van een vriend. Over dat zijn dochtertje gisteravond na negentien weken ter wereld is gekomen. Over dat ze donderdag wordt begraven.
Het volgende moment: huilen en minutenlang niet meer kunnen stoppen.
Daar, kilometers bij mij vandaan, speelde zich gisteravond een drama af.
De dood versus twee stukken brood.